Afgelopen zomer ben ik hier zeker op getest. Voor mijzelf kiezen terwijl heel veel anderen het niet begrepen. Verschillende meningen en reacties gehad die mij enorm veel deden. Pijn deden.

Ben ik echt zo een erg persoon?

Ben ik nu echt iemand die alleen aan zichzelf denkt?

Waarom doen deze reacties mij zoveel terwijl ik mijn hart volg? Meer niet?

Meningen van anderen deden mij altijd heel erg veel. En soms nog steeds. Daar ben ik eerlijk in. Verstandelijk wist ik, oh trek je er niks van aan, iedereen vind wel iets. Maar je kan het wel denken, maar voelen is een tweede.

Totdat in één keer het kwartje viel. Alles komt ergens vandaan. Vanuit aanleg, opvoeding maar ook van omgeving en mensen om je heen bewust en onbewust snapte ik wat er gebeurde. Ik moest voelen, diep van binnen, dat je niet iedereen kan pleasen. Ik wilde het bij iedereen goed doen, maar dat gaat gewoon niet. Bijna niemand die nog oprecht geïnteresseerd was hoe het met mij ging. Bijna niemand. En als je altijd hard voor iedereen vliegt, omdat je dingen doet waar je veel liefde insteekt, is het verdomde hard om dat niet terug te ervaren.

En ik heb dit geweten en vooral doorvoelt. Dit was voor mij enorm zwaar. En vooral het besef met de energie die ik er in steek, van anderen niet terug kan en mag verwachten dat zij hetzelfde doen.

Nu kijk ik er op terug en bedank ik de realiteit. De realiteit dat ik alles met liefde mag en kan doen maar dat ik het mag geven aan mensen die het waard zijn om het aan te geven. En het niet voor lief nemen. ❤️

Rust en nog meer liefde heeft een grotere plek in beslag genomen in mij waardoor ik meer in mijn kracht sta dan ooit.