Verschuilt achter mijn masker. Het was veilig, het was bekend. Bekend om precies te zeggen wat ze wilde horen en wat ik zelf wilde horen. Ik hoefde niet uit te leggen wat ik deed want mensen snapte het toch wel. Makkelijk en ondertussen zo leeg. Leeg omdat ik niet liet zien wie ik werkelijk was. Dat ik nog veel meer achter de masker ben. Dat hokje waar anderen mij in stopte maar besefte dat ik dat zelf deed.

De totale confrontatie met mijzelf dat ik mijzelf BEWUST klein hield omdat het comfortabel was. Ik precies wist wat ik moest zeggen als mensen aan mij vroegen hoe het gaat? Of hoe staan de zaken?

Ik ben meer. Ik ben meer dan dat. Ik ben meer dan dat “hokje” sport waar mensen en ik mijzelf had ingepropt.

Ik voel mij helend. Ik voel mij zo bevrijd vanuit mijn hart. Vrij in wie ik ben met alle mooie kwaliteiten die ik met mij meedraag.

Liefdevol, integer, helder voelend en ruikend, niet oordelend, lief, zacht, krachtig, eerlijk, oprecht, humor, grappig, sarcastisch en af en toe een (b)engel. Ik wil mijzelf laten zien/ horen zodat mijn volledige potentie en aligment tot zijn recht komt. Mijn masker ligt daar, veilig op mijn nachtkastje, waar ik af en toe naar kijk, maar van plan ben die niet meer op te zetten als een dag begint. Ik ben Anne-Marie.